انواع و مزایای تخت بیمارستانی

A تخت پزشکیبه تختی برای بهبودی و بهبودی بیماران و همچنین تختی برای کادر پزشکی برای انجام پرستاری، تشخیص و درمان بیماران اشاره دارد. امروزه کارکرد تخت‌های پزشکی به مراتب بیشتر از گذشته است که مبتنی بر توسعه فناوری ساخت و نیازهای مردم به مراقبت‌های پرستاری است. از طبقه بندی عملکردی می توان آن را به دو دسته دستی و برقی تقسیم کرد. تحت تحلیل خاص:
تخت طبی دستی: تخت طبی دستی مستلزم آن است که پرسنل پرستاری پشتیبان بیمار، بلند کردن پا و افتادن ساق پا، تنظیم لیفت و سایر فعالیت ها را با دست متوجه شوند که به صرفه تر و کاربردی تر است.
تک شیکر: استفاده از تک شیکر نسبتا ساده است و عمدتاً برای نقاهت بیماران با علائم خفیف استفاده می شود. زاویه بلند کردن پشتی می تواند به 70-80 درجه برسد، عملیات بسیار راحت است، ظاهر ساده و زیبا است و نرده های محافظ را می توان در دو طرف اضافه کرد.
تخت طبی تک تکان: تخت پزشکی تک تکان برای بیماران مسن که نمی توانند از رختخواب بلند شوند یا برای بلند شدن از رختخواب ناخوشایند هستند مناسب است و خدمات بهبودی، درمان و مراقبت های ویژه لازم برای زندگی روزمره را برای آنها ارائه می دهد. سطح مراقبت تکان دهنده دوبل. لرزشگیر دوبل یک عملکرد بلندتر پا بیشتر از عملکرد تک تکان دارد. این نوع تخت بیمارستانی عموماً توسط بیماران مبتلا به پاهای بیمار استفاده می شود. از طریق بلند کردن و پایین آوردن عملکرد صفحه ساق پا، بیمار می تواند بدون بلند کردن پا به شدت پا را بلند و خم کند.
تخت پزشکی دو تکان: تخت پزشکی دو تکان، مخصوصا برای خانواده ها، موسسات مراقبت پزشکی جامعه، خانه های سالمندان، بیمارستان های سالمندان مناسب است.
شیکر سه گانه: عملکرد شیکر سه گانه کمی پیچیده تر است. تخته تخت علاوه بر عملکرد بلند کردن تخته ساق پا و تخته پشتی، می تواند عملکرد بالابری نیز داشته باشد. با تکان دادن دسته می توان تخته تخت را 50 تا 70 سانتی متر بالا و پایین کرد. شیکر سه گانه عموماً توسط بیماران شدیداً بیمار در استفاده بالینی استفاده می شود.
تخت طبی برقی: تخت طبی برقی عموماً برای بیمارانی قابل استفاده است که می توانند پشت خود را بلند کنند، پاهای خود را بلند کنند و پاهای خود را بیاندازند و حتی برای بیماران بدحال که به سختی واژگون می شوند نیز قابل استفاده است.

در پرستاری روزانه، بیمار می تواند به تنهایی عمل کند که نه تنها باعث تسهیل فعالیت بیمار، کاهش بار روانی بیمار با تکیه اعضای خانواده برای کمک به مراقبت پرستاری می شود، بلکه کار پرستاری اعضای خانواده را نیز تسهیل می کند تا بهتر انجام شود. به بیمار در انجام مراقبت های پرستاری کمک کند.